Οι σημερινές μέθοδοι διαχείρισης των ασθενειών ξεκινούν από τη διάγνωση της νόσου, η οποία συνήθως συνεπάγεται τον εντοπισμό συμπτωμάτων ή βιοδεικτών, όπως η αυξημένη χοληστερόλη του πλάσματος. Οι θεραπείες με τη μορφή διατροφικής συμβουλευτικής είναι συχνά γενικευμένες, δηλαδή ουσιαστικά «ένα μέγεθος για όλους». Αυτή η προσέγγιση υπήρξε σχετικά αναποτελεσματική στη διαχείριση ασθενειών, όσον αφορά τις συστάσεις δημόσιας υγείας που δεν οδήγησαν σε κάποιο αξιοσημείωτο όφελος για το άτομο ή λόγω έλλειψης συμμόρφωσης στη θεραπεία.
Ωστόσο, η μετάβαση σε μια πιο εξατομικευμένη στρατηγική στη διαχείριση νοσημάτων που σχετίζονται με τη διατροφή φαίνεται πιο αποτελεσματική
Lovegrove & Gitau, 2008
Αυτό οφείλεται όχι μόνο στην αυξημένη προσκόλληση του ασθενούς στο προτεινόμενο πλάνο, αλλά και εξαιτίας της διαφορετικής του απόκρισης σε στοιχεία της διατροφής που σχετίζονται με την εκάστοτε νόσο, π.χ. αλάτι και υπέρταση.
Pilic, Pedlar & Mavrommatis, 2016; De Roos & Brennan, 2017; Horne et al., 2018